ճանապարհին ի տարբերություն նրա՝ քույրը՝ Սրբունը մեծ սրտով քնքշությամբ առանց սրտում չարություն պահելու հրաժեշտի պահին եղբորը նվիրում է իր գործած տաք ձեռնոցները որպեսզի ճանապարհին չմրսի։ Հաճի աղայի ընտանիքը նոր տուն ու տեղ ուներ թվում էր կյանքը կանունավորվել էր սակայն կորել էր աղայի հագեկան հանգստությունը եկեղեցի էր գնում աղոթում էր օգնում էր խեղճերին բայց հոգեկան անդորրություն կորցրել էր։ Հոգին մի ծանր ցավ էր կրծում և այդ ցավի անունը Սրբուն էր չէ որ Աստծո առաջ հավասար են բոլոր մարդիկ և չի կարող որևէ մեկը ավելորդ համարվել։ Այս պատմությունը հետաքրքիր էր բայց միաժամանակ շատ տխուր էր ծանր։ Հաճի աղան շատ դաժան է վարվում իր քրոջ հետ և դա կարելի է ասել աններելի քայլ էր և իր բոլոր բարեգործություններնել չեն հանգստացնի իր սրի ցավը։վ