«Ես իմ անուշ Հայաստանի»
«Տաղարան» շարքի 20րդ բանաստեղծությունն է։Վիլյամ Սարոյանը այս բանաստեղծության մեջ գրել է « Զայն մինջև
այսօր
կնկատեմ
մեր
երկրին,մեր պատմությանը
նվիրված
ամենագեղեցիկ
երգը,հայր մերին
նմանվող
աղոթք
մը»։
4 քառատողից բաղկացած բանաստեղծությունը անփոփում է հայ ժողովրդի
դարավոր
պատմության
փիլիսոփայությունը
գոյության
ակունքները
արևահամ
բառից
մինջև
հավերժական
Արարատ։
«Տաղ անձնական»
Գրվել է 1917թ. Մոսկվայում։Նվիրել է իր մտերմուհի Կարինե Քոթանջյանին։Պատերազմի սարսափների
միջով
անցած
բանաստեղծը
վերադարձել
է
Կարս,սակայն
շուտով
պիտի
հեռանար
հայրենի
քաղաքից
և
հրաժեշտ
տար
,այնքան
թանգ
ու
հարազատ
վայրերին
ու
մարդկանց
։
«Հեռացումի խոսքեր»
Կյանքի դաժան հարվածներից տառապող աչքերի կրակներն ու աստղերը մարած երիտասարդը բացում է սիրտը մտերմուհու առաջ։