Ի՞նչ եմ մտածում. կա՞ արդյոք անշախնդիր բարություն:
Մարդ կարո՞ղ է մինչև վերջ անկեղծ լինել բոլորի հետ, արդյո՞ք դա իմաստ ունի։
Իր
ամբողջ կյանքի ընթացքում՝ հենց մանկուց սկսած, մարդը ճանաչում է, թե ինչ է լավը ևվատը: Բացի դրանից, ճանաչելով դրանք՝ նա իրականում դրսևորում է այդ հատկանիշը՝ըմբռնելու իր ունակությունը: Մարդկանցից ոմանք արդեն 15 տարեկանում հասկանում են,որ լավության դիմաց պետք է բարությամբ հատուցել, իսկ ուրիշները 30 տարեկանում էլ ենմարդկությունից իրենց համար բարիքներ պահանջում՝ չհասկանալով, որ այդ բարիքներիդիմաց պետք է հատուցել կա՛մ աշխատանքով, կա՛մ էլ ամենաթանկ գնով՝ հոգեկանջերմությամբ: Բարությունը ուժի, այլ ոչ թե թուլության նշան է: Ուժեղ մարդը դրսևորում էմեծահոգություն, մեծ բարություն, իսկ թույլ մարդը լինում է բարի լոկ խոսքով և, որպեսկանոն, անգործունյա։
